Annemin ölümünün üzerineden bir yıl geçmişti. Üç kardeştik biz. En küçüıümüz iki, ortanca dört, en büyükleri olan ben ise yedi yaşındaydım. Babam bizi evde bırakıyor, sabahleyin işine gidiyordu. En büyükleri ben olduğum için, en çok ezilen de ben oluyordum... Babam, akşamları geldikten sonra bir şeyler pişiriyor, karnımızı onunla doyuruyorduk. Çekilecek gibi değildi yaşantımız. Yavan ekmekle öğün geçirdiğimiz oluyordu...
Günün birinde babam evlenmeye karar verdi. Kardeşlerimiz içinde en büyükleri ben olduğum için, evlenme fikrini bana açtı.