Ey mavi kalpli ihtiyar! Zamanın yakıcı parlak ışığı genç, yoksul ve kadın olanın gözlerini acıtmasaydı. Öfke rüzgârlarının değerli katkılarını niçin inkâr edeyim! Kulağıma kardeşlerimin beni yolda vuracaklarını fısıldadığınızda soluğum ip gibi gerilip inceldi ama hayretle gördünüz ki direndim. Beni önüne katıp sürükleyen sevgili kasırga! “Kardeşlerini en az seven bu genç yazar değildir.” Onlardan yana emindim. Bana duyduğunuz sevginin uçup gideceği korkusu. İşte Gece Dersleri’nin hüznünün sırrı bu. Yanıbaşınızda yaşadığım vahşi çırpınma, dehşetine uğradığınız bu korkunç sayfaları size beğendirmek içindi…