Sanat, suç ve yaşam üzerine kitaplar üzerinden bir tartışma. Mevlana'dan Marks'a, Tevrat'tan Dostoyevski'nin metinlerine bir anlam arayışı. Kadim metinlerin ışığında, polisiye romanlardaki karakterlerin analizi. Suçtan yola çıkarak insanı anlatmanın yöntemi. Suçla edebiyat arasındaki benzerlikler. İnsan ruhunun arka bahçesinde yeşeren kötülük, zalimlik ve şiddet. Ahmet Ümit'ten sanata, edebiyata ve insana dair yorumlar... Don Kişot, Madam Bovary, Dimitri Karamazov, Anna Karenina, İnce Memed, Zebercet ve diğ

Bir söz bazen, düşünülenin dışında bir anlam kozası oluşturabiliyor ve bu koza, söz ile eylem, eylem ile amaç, amaç ile algılanış arasında devinerek, kendi kelebeğini gün ışığına salıveriyordu. Söz kelebeklerinin özgürce uçuştuğu, insanın doğayla, doğanın insanla uyum kurduğu bir yaşam biçimi: Bir ütopya! Ütopyamızdan yaşamımıza ne taşıyabiliyoruz ki? Yaşayabilmeliyiz oysa. Yoksa yazdıklarımız sulara yazılmış olur. Her şey sulara mı yazıldı yoksa? Suretimiz suya yansıdığında bir hoşnutluk duyarız, su ile ar

Yolculuk, yazma ya da okuma eylemi için sıkça kullanılan bir metafor. Bu yolculuk göl kıyısında tatlı bir gezinti olarak gerçekleşebilir, ayak izlerimizle dolu tanıdık bir kentte de, geçmişin soğuk bir dip akıntısı gibi sızdığı şimdi de, benlik ile dış dünyanın kaygan sınırında da. Hangi labirente dalarsak dalalım, eninde sonunda karşımıza İNSAN çıkar.

Söz ve eylem diyalektiğinin öznesinin yüzleşeceği olgu, etik´tir. Sözün sahiciliği azalmayı,- eylemin sahiciliği ise, azalarak çoğalmayı göze alıştır ki, etik, burada, bu sahicilik ile hayat buluyor. Meşruiyet kazanma yerine eleştirelliği, egemen olma yerine eşitlikçi duruşu yeğlemek, belli ki sistemle aramıza koyacağımız mesafe ile mümkün olacaktı. Bu süreç, söz ile eylemin sorgusunu bir vicdan olarak hissetmek ve hattâ hayatımıza çağırmakla sürüp giden bir durumdur ki, bu aynı zamanda hayatı devrimcileşti

Merkezin, tüm merkezlerin dışına kaçan, yalnızca kendi çekim alanlarında savrulan, sık sık kendi kara deliklerine düşen yazılardı bunlar.Hayatta herşeyi acemice yapan, ölçü ve stratejiden anlamayan, bir türlü dediğim dedik (köşe yazarlarına çok yakıişan kodum mu oturturum! tavrı) olamayan, travmalarını fazlaca ele veren birinden beklendiği gibi... -Aslı Erdoğan-

Kendine özgü sesini hep başka sesleri arayarak koruyan Aslı Erdoğan´ın en çok konuşulan kitaplarından biri: Hayatın Sessizliğinde, Sadece başka kişilerin seslerini değil, başka metinlerin de, başka disiplinlerinde seslerini yankılayan bir ses...

Aslında insan kalbini sarmamalı, hükmü bir gün süren gazete kağıtlarına. Dönen rotatife kaptırmamalı insan ince sözü, kırılgan cümleyi. Ama ben yaptım; içimin en kuytusundan geçenleri bazen, gazetelere yazdım. Belki de sırf bu yüzden hiçbir zaman gerçekten köşe yazarı olamayacaktım. Hep başka bir şey olarak kalacaktım. Ama bu yazılar yüzündendir, hiç hesapta yokken, bir gazete, bir sabah, birilerinin kalbine değdi. Yazanın içerisinden uçuşup gelen, atlayıp, konup bir gazete sayfasına, sizin de içiniz

Yıldızların Suya Döküldüğü, usta edebiyatçı Feyza Hepçilingirlerin okurlar tarafından ilgiyle izlenen Türkçe Günlükleri. Bu yazılar, birer kezden fazla okunmayı, üstünde düşünülmeyi, tartışılmayı hak ediyor. Türkçenin değerini, zenginliğini ve tadını yitirmemesi için düşünen, çalışan, yazan Hepçilingirler, yaşamdan ve edebiyattan örnekler taşıyor okurlarına. Bu nedenle bu kitap kuru bir edebiyat ve dil dersi vermek yerine, bir edebiyatçının canlı gözlemlerinin, kıvrak kalemin tadını taşıyor. Yıldızların

Ben, yeryüzü kayıtları tutan biriyim. Hakikat işçisi deyin, yazı gündelikçisi deyin; hükmü bir gün süren gazete kağıtlarına yazılar yazıyorum. Benden önce gelmiş, benden sonra gelecek olan benzerlerim gibi, insanlığın daha adaletli ve vicdanlı olabileceğini hatırlatıyorum. Ben, dünyaya bakan biriyim. Dünyaya bakmak işini meslek olarak yapmaya başladığımda, dünya ve Türkiye, daha önce geçmediği bir yerden geçiyordu. Bu yüzden işte, ne olduysa dünyada, bende de oldu. Ne geçtiyse dünyadan benden de geçti. Göz

Hatırlayışlar Seni bileklerim uçarıyken sevmiştim, mağrur bir edayla bakıyordun dağlardan, köpükler saçarak dövünen ırmak dudaklarında pembeleşen kabarcıklarla taze çayırlara karışırken ve toprak serin bir rüzgarı emerken her sabah arkadaş olmuştum ateşli duygularla, ey hayat seni bilekleri uçarıyken sevmiştim üzümü mayhoşken koklamak isteyen çocuklar gibi

O cam kutuda uyuyan da masallarda Pamuk Prenses yalnızca Hakiki hayatlarda cam kutularda yüz milyo binlerce Pamuk Prens uyuyor. Biricik annecikleri Cadı`nın zehirli elmalarından yiye yiye uyuşmuş vaziyetteler. Uyuyorlar öyle. Hain Kadın`ın -küçücük bir kızken dahi- o cam tabutu sırtlayıp Pamuk Prens`i Cadı Annesi`nden, yedi cüce arkadaşlarından, Avcı Patronu`ndan ve Salaklar Salağı Babası`ndan kaçırması gerekiyor. Atının eğerine atıp çıkıdık çıkıdık uzaklaşması. Giderken zehrin Pamuk Prens`in ağzından dökül

Fluxus neden önemliydi? Wittgenstein felsefesi minimal sanatı açıklamaya yeter mi? Göçebelik yeni dünyanın bir gereği mi? Kentler aynı zamanda bir `röntgencilik` alanı mı? Kimliklerimiz sanata nasıl yansıyor? Sanat yapıtını anlamak mutlaka zihinsel bir çabayı mı gerektiriyor? Çağdaş sanatın sınırları nerede başlıyor ve kimler onu `sevebilir`? Bunlara benzer birçok `kolay` soruya verilmiş `zor` yanıtlar, Hasan Bülent Kahraman`ın ilk baskısına oranla iki katına çıkardığı bu yapıtında yer alıyor. Bu kitapta ye

Bir dinleyici, yaput okurla ilk defa karşılaştığım o büyülü anda gözler beni hafifçe süzer, kimi düşündüğünden zayıf bulur, kimi sakin. Kimi de Tam hayalimdeki gibisin der ve sarılır. Bir medya karakteri olmak bu demek. Bu benim ilk kitabım. İçinde müzik ve yaşama dair yazılarım var. Her zaman olduğu gibi size önce kahkaha attırmayı kafama koyarak yola çıktım. Mühim not: Neden İnleyen Nağmeler diye sorarsanız, bu şarkıyı çok seven biri önermişti. İnleyen nağmeler ruhumu sardı. bir hayaldı orada hep Arzular

Fatih Özgüven, güzellik (uykusu) yurdumuzda, benim yazılarını kıskanarak okuduğum, bir-iki-üç (ama, o kadar) kalemden biri. Pazar sabahları onbuçuk sularında: `Binbir Kunduz!` `Kaptan Swing`in şapkasının kuyruğu!` `Nereye kadar!` `Nasıl kıvırıyor ki tüm bu pırlantaları!` tarzı Tatlı Kıskançlık (La Belle Jaluzi) janrında içsel nidalarım eşliğinde okuduğum yazılar, işte şimdi KİTAP halinde.

İnsanlardaki kederin dem vaktini şehirlerekim söyler? Elbette ki uyumsuz bir keder içindeki şairler. O, alacakaranlık bir ülkede doğduğunun bilincindeydi, Alacakaranlıktaki Ülke`yi yazdı. Uyumsuz benliğini ve insanın kalbine kalbine işleyen yağmurlarla ıslandığı şehrini şiirle güzelleştirdi. Karamsarlığı yüzünden umutsuzlukla itham edildi. Oysa onun kusuru, sadece iyimser olmamasıydı. Umutluydu, ama kendine ve etrafına kahredecek, bununla yetinmeyip bir de kastedecek kadar sorgulayıcıydı. Bir ilkyaz günü ş

İnsanın kendi varoluş anlamını aramaya başladığı ilkgençlik döneminde iki genç: Selin ve Cem... Onlarla okul-aile-toplum-cinsellik kadar edebiyatın değişik dallarında, hayatın ve sanatın içinde, biraz da usta-çırak ilişkisi boyutunda seyahat eden bir yazarın iki yıllık serüveni... Hayatta her anlam, ancak başka anlamlarla anlaşılabilir. Ve bu yüzden yazarın gençlerle yaptığı yolculuklar biraz da onun vicdanı yolculuklarıdır. Bu yolculuğa çıkmaya niyetli herkese iyi okumalar...