Nasıl herkese duyurur da sesimi derim: Bu anlattığınız ben değilim. Ben bu anlattığınız değilim. Yusufu ben nasıl yerim? Ben Yusufu nasıl yerim? Sözünün bu kısmına gelince kurt, nemli gözlerinden boncuk gibi yaşlar dökülmeye başladı. Gri tüylerle kaplı göğsü, ön ayakları ıslandı. Bir ah çekti derinden derine. Islak burnu daha ıslandı. Ve devam etti: Ben şimdi adımı nasıl temize çıkarayım. Alnıma sürülen bu kapkara lekeyi neyle, nasıl yıkayayım? Öyle bir leke ki değil bana, yeter kıyametin kopacağı güne d

Hayır hayır, olamaz! Gerçekten daha gerçekti gördüğü. Güneş gibi apaşikar, aya gibi pırıl pırıl pırıldı... Eşiğine fırlattı bedenini, `Ey yazgımın gülü! Ey alnımın ak yazısı!` diye bağırdı, `Söyle bana hangi bağın gülüsün sen?` Peri dile gelerek, seslerin en güzeliyle, `Ey yüreğimin sancısı!` dedi, `Keşiş dağının gülü, İriskin bağının sümbülüyüm ben. Sen be söyle bana, hangi rüziğar arttı seni buralara?` Şehzade, anka kuşunun kanatlarına binmişti sanki; `Ey nergis bakışlım! Ey hilal nakışlım! Gönlümü

`Aşığın elindeki kar sadeceaşk. Ve aşk yordamına sahip gönül, aşkın sürekli göçebesi. Hep yürümek zorunda o; kendinden aşka, aşktan sevgiliye. Ki aşkın yegane koşulu sevgiliyi aramaktır.Bulmakta aramaktır. Aşığın aşktan bütün nasibi, aramak... Aşk, gönül konutunu aydınlatsın, bu yeter aşığa. Can konutu kime adanmış bunu bilsin yeter. Artık gizli kanatları vardır aşığın; yar ile arasına giren mesafelerin üzerinde, açılır kapanır gizlice. Aşk kalmamışsa kanatlar da hissedilmez. Ama aşk varsa, aşık sevgilided

Ferhat erimişti, Bisütun sanki daha kavi. Ter boşandı sırtından, alnından, şakaklarından... Koca dağ.. diye soludu, ... dağ seni! Olanca gücüyle bir kez daha vurdu. Pıt! O kadar... Koca dağ! Dağ seni.. Oğul nakkaş değil misin, demişti Behzat. Ancak incecik nakışlar dökülür ellerinden, ah oğul... Ses etmemişti. Sultanların yanı tekin değildir oğul, demişti Behzat. Sessizce dinlemiş, içinden aşk! demişti. O kadar... Aşk, he mi, aşk için...Aşk hu! Bir kez daha külüngü savurdu Ferhat. Körük gibi soludu: Aşk hu!

Birazdan gece inecek Şem´in ateşi en güzel şualarını sergileyecek gizli bir hüzünle Uzakta Pervanenin kırık kalbi kanat çırpıp duracak aynı hüzünle Biri usul usul yanacak, biri içli içli ağlayacak Şem hüzünle titreyen alev, pervane karanlıklar içinde üzgün yolcu (Arka Kapak)

Okulun adı güzellerden güzel: Edep. İki badem içinin bir kabuğa girmesi gibi onlar da okula girdiler. Okul şiir. O ikisi şiirin iki beyti. Önlerindeki sayfaları değil kaşlarının kenarlarını okuyorlar. İki kişiydiler: İki ağız iki kafa; fakat söyledikleri birdi. İki mum... Ama ışık bir. Onların aydınlığı okulu billurdan bir saraya çevirmişti. Bir hayal mekan... Bir mana iki şekle büründü. Biri Hüsn, biri de Aşk oldu. Aynı dalda iki bülbül. Biri ay diğeri güneş. Biri ayna diğeri aynadan akseden güzellik. Okul

Süleyman dedi: -Bir zaman yelelerini savurarak toz bulutlarına dalıp kaybolan atlar aşıktım. Bir zaman cihan hükümranlığına merak salmıştım. Tanrı`nın bana bahşettiği sonsuz lütuflar sayesinde rüzgarlara bile hükmettim. Cinler ve kitabın bilgisine sahip bilginler emrime girdi. Sonra Sebe Melikesi bana teslim olurken beni de teslim aldı. Evrenin hangi nakışına baksam O Nakkaş`ın mührünü gördüm. O`nun mührü yanında Süleyman`ın mührünün ne kıymeti vardır ki? Bildim ki Süleyman mührü O`ndan ödünç almıştır. Seb

Yeryüzüne sığmayan gönlüyle dört duvar araısna hapsedilen Mem derin bir mutsuzluk kuyusuna düşmüştü Orada günlerce haftalarca aylarca umutsuz bir halde kalınca anladı İbrahim(as) gibi batınca kaybolan sevgiliye gönül vermemek gerektiğini Acı o denli büyüdü o denli büyüdü ki artık küçücük bir keder hissetmemeye başladı Samed`in aynası olan Kalb`i gittikçe saflaştı arındı ....