Ezanla değişen tabloların hepsi çok güzeldir ama yine de benim adayım akşam tablolarıdır. Bulutların peşine takılır, sürüklenirim dost iklimlere Pembenin, eflatunun, mavinin açıklı-koyulu ipek elbiseleri içinde bulutların secdesi, yeryüzünün bir sanat şâhikası olan eşsiz görünümüdür. Irmaklarda dinlerseniz âyet fısıltılarını. Sinmiştir her şeye ezanın rengi. Sisler arasında ayrılırken Kerkük´te bir minâre, Dicle kenarında ruhlara bir hoş musiki bırakır sabah ezanları. En sıcağında öğlenin, Kâbe kuşları ile

Bir Değirmendir Bu Dünya, şiirlerinden, anı yazılarından ve hikâyelerinden tanıdığımız Zarifoğlu`nu başka bir açıdan tamamlamaktadır. O herkesin entel takıldığı bir zamanda çevresindeki meraklı insanlara, dostlarına, okuyucularına ilmihal okumayı tavsiye ediyordu. Namazların tadil-i erkân üzere kılınmasını, gece namazlarına kalkılmasını, hanımlara iyi davranılmasını, çocukları adam yerine koyarak karşımıza almamızı, yollarda zikirle yürümemizi telkin ediyordu. Daha doğrusu müslüman olarak iç dünyamızı zengi

Cahit Zarifoğlu şiirden hikâyeye, günlükten çocuk masallarına kadara birçok alanda at koşturmuş bir şairimizdir. Bununla beraber kalem oynattığı her alanın ön sırasında yer almıştır. Her zaman Zengin Hayâller Peşinde koşan merhum şairin, elinizde bulunan düşünce ve sanat yazıları, O nun bilinen yönlerini daha bir zenginleştirirken, bilinmeyen yönelerini ve çok az tanıdığımız taraflarını da ortaya koymaktadır. Cahit Zarifoğlu nun sanatın teorik yönü üzerine düşünmekten değil ama, konuşmaktan fazla hoşlanmadı

Allah`ın yaratmış olduğu tabiatın her zerresinin, kendine özgü bir dili vardır. Fakat nasıl ki biz insanlar, kendimiz gibi olan milyarlarca insanın bile dilinden anlamıyorsak, tabiattaki diğer yaratıkların da büyük bir kısmı yekdiğerini anlayamamaktadır. Vahşi bir yılanın, zavallı bir kirpiye saldırışına şahit olmamışsanız, dikenleri yüzünden kirpiyi eleştirir durursunuz. Dağlardan şifalı bitki özlerini toplayarak biz insanlar için bal üreten zavallı arıların, iğnesini zehirlidir diye yakınır durursunuz. Si

İki asırdan bu yana birileri tarafından sırf yozlaştırmak ve neticede ortadan kaldırmak düşüncesiyle bu ülkede bizi biz yapan milli ve manevi hasletlerimizden hangisine müdahale edilmeli, hangisi aşağılanmadı, hangisi hor görülmedi ki? Yapılan bu müdahaleler bu dayatmalar, bu horlamalar neticesinde hangi kültürel birikimimiz, hangi töremiz, hangi sanatımızı bozulmadan, yozlaşmadan sapasağlam ayakta kalabildi ki?... Ahlakımız mı, müziğimiz mi, ticaretimiz mi, misafirperverliğimiz mi, isimlerimiz mi? Hangisi

Batıyla ilk kez 1994 yılında karşı karşıya, yüz yüze geldim. İlk seyahatimi gizemli bir batı ülkesi olan İsviçre ye yaptım. Bunu, Hollanda, Almanya, Fransa, Avusturya, Lüksemburg gibi diğer batı ülkelerine yaptığım seyahatler takip etti. Pek çok kez tekrarlanan seyahatlerimde edindiğim izlenimleri çok düzenli olmasa da günlükler halinde yazmaya başladım. Bu yazın eyleminde Üstüd Nuri Pakdil in Batı Notları başlıklı eseri benim için istikamet verici bir düşün, bir esin kaynağı oldu.

Biliyorlar her şeyi.. Ve her şeyi bilmenin kıvancıyla gönencini kuşanarak, çile yüklü yolları gül bahçelerine çevirmekte artık çok ustalar.. Günahın en mat dokunuşları bile geçmiyor yanlarından, gözyaşlarında hüznün damlacıkları değil, tersine kevserin şarabı saklı.. Her biri ahlak abidesi, her birinde onurlu insanın isyanı.. Cahillerin simgelerine, eblehlerin bez parçalarına inat; güneşi bile dokundurmuyorlar mahrem tellerine.. İnanıyorlar; inançsızların alayını küplere bindire bindire.. Üzülmüyorlar; büyü

İstanbul Mir`âtı O`nun çılgın âşıklarından birinin coşkusunun binde biri. Bu eseri hazırlarken, muhteşem şehre duyduğum o büyük hayranlık gözlerimi kamaştırıyor; kimi yerde kalem çaresiz kalıyordu ve ben, sadece bir tepeden seyrediyordum o buğulu şehri. Doğduğum bu kentin o eski kareleri, yavaş yavaş kayboluyordu. Çocukluk ve gençlik günlerimin şehir dokusu gittikçe çözülüyordu. Aldığım Sanat Tarihi eğtimi ile, gittikçe erimekte olan zamana karşı çıkıp bu deliler gibi sevdiğim şehri anlatmalıydım. Hâsılı, İ

Ay ışığında, üzüm bağlarını seyre doyum olmazdı bizim oralarda. Her hevengin dibinde, altın gibi toprak parıldardı. Beş parmaklı eller gibiydi, asma yaprakları. Size de el verirdi, dost, sıcak... O uzak çocukluğumda, şıra olurdu üzümler; bir oda beyaz üzüm pestilleri, bir oda kara üzüm pekmezleri ile dolar, içki fabrikasının kamyonları yanaşmazdı kapılara. Üzümlerin ağlamcıl çığlıkları duyulmazdı o vakitler. Bağlardan geçilir de, öyle varılırdı köylere. Sen ağlama kirpiklerin ıslanı. Büyük emmim, bu yanık d

Öfke saçan yumurta büyüklüğünde gözler. En irisinden patlıcan burun. Çarık ağız. Arasından salyalar sızan kazma dişler. El kadar geniş kulakların ortasından hiddetle bakan ablak bir surat. Başına sarık geçirilmiş, sırtına cübbe giydirilmiş yarı vahşi bir yaratık. Böyle bir acaip yaratığı şimdiye kadar gören olmadı. Ama, bu karikatürün uyandırdığı etkiler, büyük bir şal gibi gerçek yobazlarımızın üstünü örtmeye yaradı. Herkes, şalın üstündeki karikatüre baktı uzun zaman... Kimileri bu karikatürü, her rastlad